Κάποιες αναπάντεχες σκιές
εισβάλλουν στα όνειρα
μοιάζοντας με χτύπους μολυβιού στο τραπέζι
που γιατρεύουν τη σιωπή αλλά δολοφονούν τον ύπνο.
Σήματα μορς βγαλμένα
από τα φτωχά σύνεργα της μοναξιάς,
σταλμένα σ’ άγνωστους αποδέκτες.

Ξυπνώ μ’ ένα ταβάνι πάνω απ’ τα μάτια μου.
Συνέχεια ένα ταβάνι, λευκό σαν μάρμαρο,
ίδιο πάτωμα, σωστή ταφόπλακα.

Ανάπηρο όνειρο με λειψά πλοκάμια,
πρόωρα θανατωμένο,
τρύπιο από μια νεογέννητη ηλιαχτίδα,
αποσυντίθεται σκορπώντας
χρώμα-χρώμα τη χροιά του.
Σκληραίνει το φως κάτω από τα σκονισμένα τζάμια
της μυωπικής μέρας που προσηλώνει
το αδύναμο βλέμμα της στα νεκρά όνειρα
και λησμονάει στην τύφλα της τον κόσμο.

Το μεσημέρι πλαγιάζουν ν’ αποκοιμηθούν
γερασμένοι ο κόσμος κι η μέρα.