Πονούσα όταν σε άγγιζα, έτρεμα, τώρα
όλα σβήσαν. Α, ο χρόνος ιατρός ψυχών.
Την απόσταση που μας χωρίζει δεν μπορεί να διασχίσει
ούτε καράβι, ούτε αεροπλάνο.
Ήρεμος είμαι, στα παγωμένα χέρια
της καθημερινότητας. Σπάνια πια
να σ’ ενοχλήσω: όταν το ποτό έχει ανάψει το αίμα.
Όταν ακούω το «Dark Globe». Όταν διαβάζω για «κύματα
παφλάζοντα, κυρτά, φαληριόωντα».
Θυμάμαι, ναι, πονούσα. Το σώμα
ντυνόταν τη σκέψη του ήλιου για ν’ αντέξει.
Ήρεμος είμαι τώρα. Όλα σβήσαν.
Η ανάσα σου, το βλέμμα σου. Με κοιτούσες
και με ταξίδευες στην αγάπη σαν σε καταιγίδα.