Πώς ξέρουμε, βίαιοι και τρομοκράτες,
να στρέφουμε την προσοχή
των ανθρώπων στις δίχως αυταπάτες
αναπόφευκτο να συμβεί,
κραδαίνοντας το στην αντίληψή τους
σαν δόρυ που μπορεί
να μας γλιτώσει απ’ την επίθεσή τους.

Πώς άλλοτε μ’ απροσμέτρητο βάθος
μακιγιάρουμε τη στιγμή,
σαν τσιμπιδάκι αφαιρώντας με πάθος
ό,τι το γέλιο προκαλεί,
ό,τι χοϊκό, βέβαιοι με το φως μας
που είναι θελκτική,
αξιαγάπητη όσο κι ο εαυτός μας.