Μεγάλωσα με των καιρών το ψιθύρισμα,
ανάμεσα σε πρέπει και δεν πρέπει.
Βλέπω γύρω την ερημιά
και τρομάζω.
Οι υποχρεώσεις μου σαρκάζουν στον ήλιο.
Τον διαπερνούν — στάζει αίμα.
Της κραυγής μου ο αντίλαλος,
βουερό SOS,
φτάνει πάντα σε σένα
στης ζωής μου τον "σύντροφο"
Ένα σήμα στα χέρια σου ασήμαντο,
δίχως νόημα πάλι...
το κοιτάζεις αδιάφορος
και γυρνάς απ’ το άλλο πλευρό.