Βουτάς με το κεφάλι κι ανασύρεις την αθωότη
λάθη σωρό που εγίνανε από απειρία και νιότη
που οφείλονταν σε αδάμαστα θαρρούσες πάθη
που η υποχωρητικότητα ίσως διευκόλυνε μα παραμέναν λάθη
που δυναμώσανε ως δια μαγείας.
Καθώς μεγάλωναν μες στο κλουβί της εμπειρίας
βαρίδι για να πας σε τέτοιο βάθος
γίνεται κι ένα μόνο ύστατο λάθος.

Λάθη όπου η αφετηρία έδωσε χώρο
και τη δια βίου υιοθετήσαν ανθηρότητα ως όρο
λάθη που γιγαντώσαν με του λύκου την προβιά
λάθη-σκυλιά και λάθη-αρνιά
που αρκούσε να τα δεις με ό,τι γεννήσαν
κι αμφιβολία μην έχεις ότι λάθη σου δεν ήσαν
βαρίδι για να πας σε τέτοιο βάθος
γίνεται κι ένα μόνο ύστατο λάθος.

Λάθη που τα ποτίσαν δάκρυα πολλά
και που γρασάρει το σαρκίο όπως γερνά
που τα προστάτεψαν οι πιο αναρμόδιοι
σα φαμέγιους τους τα νιώθω
που φίμωσαν και πνίξαν τη ζωή τ’ όνειρο και τον πόθο
που βλάστησαν όπου είχε θέση μοναχά η συνωμοσία
και το άπειρο κατέλαβαν διάστημα με βία
βαρίδι για να πας σε τέτοιο βάθος
γίνεται κι ένα μόνο ύστατο λάθος.

Λάθη που αναίσχυντα λικνίζονται στον άγριο καιρό
με τις κεραίες ανυψωμένες προς το βέβηλο και προς το ιερό
λάθη χωρίς διαλείμματα που ακόμα καρτερώ
λάθη που απομυζούν ευθύνη εκκρίνουν πλάνη
και που κρατώντας άθραυστη αμοιβαία την πλεχτάνη
βοηθούν έν’ απ’ τους δυο μας να πεθάνει
βαρίδι για να πας σε τέτοιο βάθος
γίνεται κι ένα μόνο ύστατο λάθος.