Πόσο δύσκολη κάνουμε τη ζωή μας
πόσο δύσκολες τις σχέσεις μας με τους ανθρώπους
πόσο δύσκολη υπόθεση την ευτυχία μας
τώρα, μάλιστα, που πέρασαν και τα χρόνια.

Δεν μάθαμε ποτέ ποιοι είμαστε, τι θέλαμε, ακριβώς.
Μεγαλώσαμε στη γειτονιά, στην αλάνα, λίγο πολύ τυχαία
και μείναμε εκεί, παρ'όλο που πασχίσαμε να φύγουμε, να ξεφύγουμε
ήθελα να στο πω: ήρθα κι έφυγα, αλλά μένω πάντα εκεί, δέσμιος.

Έπρεπε τότε να ανακαλύψουμε τη ζωή, μόνοι μας
έπρεπε να διακρίνουμε την αλήθεια μας, ανάμεσα στις άλλες
έπρεπε να βρούμε τις αρχές και τους νόμους, που ορίζουν καλύτερα το χάος
έπρεπε να διαχειριστούμε την πραγματικότητα, των άλλων.

Εμείς που, θυμάσαι, αναζητήσαμε κάποτε τη μαγεία του ανώφελου, του περιττού
εμείς, οι άλλοι, που τη φοβηθήκαμε κάποια στιγμή, τη ζωή
εμείς, οι πιο δειλοί, που δεν την τολμήσαμε τελικά, την ελευθερία
εμείς, οι περισσότεροι, που αποδεχθήκαμε τις συμβάσεις, λίγο πολύ όλες.

Γράφουμε ακόμα, στοχαζόμαστε, τάχα, μετέχουμε της σοφίας του κόσμου
απολαμβάνουμε, λέμε, την ομορφιά σε όλες τις εκφάνσεις της.
Κυνηγήσαμε την αθανασία κι εμείς, με πολλή συστολή πάντως
αμελήσαμε όμως να ζήσουμε την κάθε μέρα με γέλιο και χαρά, το πιο απλό.

Δεν πετύχαμε όλα αυτά που επιθυμήσαμε.
Προσπαθήσαμε για το σωστό
κάναμε όμως λάθη, το διαπιστώσαμε μετά
φταίξαμε κι εμείς
ήταν κι αυτή η πραγματικότητα, που στρεβλώνει.