Κάποτε τα πράγματα φαίνονταν απλά
έμοιαζαν αιώνια
και ας γνωρίζαμε ότι "πάντα ρει και ουδέν μένει".
Νομίζαμε ότι γνωρίζαμε τον εαυτό μας και τους άλλους
κι ας είχαμε διδαχθεί τα `εν οίδα ότι ουδέν οίδα".

Μπορεί πλέον να μη βλεπόμαστε συχνά
μπορεί και να ψυχραθήκαμε με ορισμένους για κάποιους λόγους
μπορεί να πήραμε διαφορετικούς δρόμους
αυτά όμως που ζήσαμε μαζί κάποτε
εξακολουθούν να έχουν τη δική τους ζωή
δεν σβήνονται με τίποτε.