Σου έλεγα πάντα «μην το πεις αν δεν το νιώσεις,
δε θέλω όρκους και παλάτια από χαρτί.
Πες μου μονάχα όσα δε θα μετανιώσεις
όταν ο ήλιος ξεπροβάλλει το πρωί».

Σου έλεγα «ψεύτικες ελπίδες μη μου δώσεις,
όπως τ’ αστέρια θα τις σβήσει η αυγή».
Μα ήθελες μόνο να κερδίσεις εντυπώσεις
σ’ ένα παιχνίδι που δεν έχει νικητή.

Πόσο εύκολα βγαίνουν τα λόγια τη νύχτα...

Δες, τώρα δες, τη δική μας ιστορία δες,
δεν έμεινε ούτε μια φωτογραφία
και τέλειωσε προτού καλά αρχίσει
μα πρόλαβε η καρδιά να σ’ αγαπήσει.

Σου έλεγα πάντα «μη μου δείχνεις πως ν’ αρχίσω
όσα δε θέλεις να τα ζήσουμε μαζί».
Για κάθε χάδι σου που τώρα παίρνεις πίσω
δάκρυ το δάκρυ, ζωγραφίζω μια βροχή.

Πόσο εύκολα βγαίνουν τα λόγια τη νύχτα...

Δες, τώρα δες, τη δική μας ιστορία δες,
δεν έμεινε ούτε μια φωτογραφία
και τέλειωσε προτού καλά αρχίσει
μα πρόλαβε η καρδιά να σ’ αγαπήσει.