Εψήλωσε και θέριεψε
με πόνο και με μίσος,
και τη μεγάλη αγάπη μας,
την έκοψε στα δυο.

Ο τοίχος ήταν σύννεφο,
κακός, ήταν, αγέρας,
πικρές κουβέντες, άδικες
και όνειρο κακό.

Αχ, έβγα, ήλιε, γκρέμισε
τον τοίχο ανάμεσό μας,
να ξαναδώ τα μάτια του,
χαρά να ξαναβρώ,
να ξαναδώ τα μάτια του,
χαρά να ξαναβρώ.

Σιγά - σιγά, κρυφά - κρυφά,
ο τοίχος ανεβαίνει
κι αν δεν προλάβω το κακό,
μαυρίζει ο ουρανός.

Σκοτώνεται η αγάπη μου,
σκορπάν’ τα λογικά μου
κι ο κόσμος μοιάζει, γύρω μου
και μέσα μου, αδειανός.

Αχ, έβγα, ήλιε, γκρέμισε
τον τοίχο ανάμεσό μας,
να ξαναδώ τα μάτια του,
χαρά να ξαναβρώ,
να ξαναδώ τα μάτια του,
χαρά να ξαναβρώ.