Μένω στα σκοτάδια τα βελούδινα
ψάχνω μες τα βράδια να σε βρω
έτσι όπως τελειώνουν τα Χριστούγεννα
στον παλιό το χρόνο δε χωρώ
η ζωή δεν ξέρει από μελλούμενα
και δεν βγαίνουν πάντα τα ταρώ.

Κρύβω της φωνής μου τα κομπιάσματα
και βουλιάζω χρόνια σε μια τραγωδία
άδεια της ζωής μου τα κοιτάσματα
ξεχασμένα μες της ήττας τα τοπία.

Στέκω στης λαχτάρας τα κατάστιχα
κρύβομαι στα κάτεργα του νου
και όταν θα μυρίσουνε τα λάστιχα
την ορμή θα έχω ορφανού
έλιωσε και αυτή η γομολάστιχα
σβήνοντας το μπλε του ουρανού.