Χάθηκα μέσα στην πολιτεία.Τα περιβόλια τα σκεπάζει το νοσοκομείο του Δον Χουάν Ταβέρα.Δρόμοι τυλίγοντας διαφημίσεις.Κάθε άνθρωπος περπατά χωρίς να ξέρει αν άρχισε ή αν τέλειωσεαν πηγαίνει στη μητέρα του στην κόρη του ή στην ερωμένη τουαν θα δικάσει ή αν θα δικαστείαν θ’ αποδράσει, αν έχει διαφύγει·δεν ξέρει. Κάθε γωνιά κι ένα κατάστημα γραμμοφώνωνκάθε κατάστημα κι εκατό γραμμόφωνακάθε γραμμόφωνο κι εκατό δίσκοικαι σε κάθε δίσκοένας ζωντανός παίζει μ’ έναν πεθαμένο. Πάρε τη χαλύβδινη βελόνα και ξεχώρισέ τουςαν μπορείς.
Μα ποιος ποιητής· θυμάσαι ποιος ποιητήςδοκίμασε τη χαλύβδινη βελόναστις ραφές τ’ ανθρώπινου κρανίου; Θυμάσαι το τραγούδι του το βράδυ εκείνο;Θυμάμαι που μας ζήτησε μιαν ασπιρίνητα μάτια του έπαιζαν μέσα σε μαύρους κρίκουςήταν χλωμός και δυο βαθιές ρυτίδεςτυλίγανε το μέτωπό του. Μήπως όμως ήσουν εσύ; μήπως εγώ; Ή μήπως ήτανη αμίλητη Αντιγόνη με τους ώμουςτους λυγισμένους πάνω από το στήθος;Την κράτησα κοντά μου δέκα νύχτεςέκλαιγε κάθε αυγή για το παιδί της. Θυμάμαι γύρευα ένα φαρμακείο.Όλα κλειστά. Για ποιον ήταν δεν ξέρω.
Χάθηκα μέσα στην πολιτείακανείς δε θα μετακινήσει το νοσοκομείογεμάτο ανάπηρα παιδιά που γνέφουν σ’ εμένα ή σ’ άλλους που μ’ ακολουθάνε.Οσμές φαρμάκων μέσα στον αγέραβαραίνουν ερωτεύουνται και σμίγουναχνούς από αυτοκίνητα που φεύγουνστην εξοχή μ’ ολόξανθα ζευγάρια προραφαηλιτικά λιγάκι εξατμισμένα.
Την άνοιξη του `23 στο λουτρό τηςπέθανε η Λίβια Ρίμινι, τ’ αστέρι·τη βρήκανε μέσα στ’ αρώματα νεκρήκαι το νερό δεν είχε ακόμη κρυώσει. Ωστόσο χτες στον κινηματογράφομε κοίταζε με τ’ άχρηστά της μάτια.