Από του έρωτα τα πρόσφατα χαλάσματα
σαν ξεθυμάνει ο θυμός που σου βαστάω
να `ρθεις κρατώντας μες στα χέρια σου τα θαύματα
κι εγώ σε εσένα τίποτα να μη χρωστάω.

Ότι αλλάζει σε `σένα μου μοιάζει
γλυκά μου μάτια κάπου χαράζει
ποια μάνα Γη, σε καρτερεί
κι εδώ βραδιάζει.

Στην ίδια θάλασσα σαν δίδυμα ναυάγια
χρόνια ολόκληρα γυρεύουμε το κύμα
εγώ πληρώνω της αγάπης μου τα πάγια
κι εσύ σαλπάρεις με τον νου για την Αθήνα.

Ότι αλλάζει σε `σένα μου μοιάζει
γλυκά μου μάτια κάπου χαράζει
ποια μάνα Γη, σε καρτερεί
κι εδώ βραδιάζει.

Ότι αλλάζει σε `σένα μου μοιάζει
γλυκά μου μάτια κάπου χαράζει
ποια μάνα Γη, σε καρτερεί
κι εδώ βραδιάζει.

Στην άγρια μέσα τη νύχτα
σαν ξένοι να κοιταχτούμε
κι αν πάλι ερωτευθούμε, ας ζήσουμε
ή ας πεθάνουμε για δεύτερη φορά.