Ξύπνησα μόνος και το δάκρυ με πνίγει
κι η αγκαλιά σου άλλο πια δε με τυλίγει,
απ’ τη μεριά σου το κρεβάτι παγωμένο
κι εγώ, μ’ ένα μυαλό τρελό, χαμένο, σχεδόν χαμένο.

Ποιος φοβάται το θάνατο αυτές τις μαύρες ώρες,
ποιος φοβάται το άδη, χίλιες φορές σκοτάδι,
ποιος φοβάται το θάνατο σαν φύγει ο άνθρωπός σου,
ποιος φοβάται το θάνατο όταν χαθεί το φως σου.

Ξύπνησα μόνος και το δάκρυ με πνίγει
κι η όρεξή μου για να ζήσω είναι λίγη,
απ’ τη μεριά σου το κρεβάτι παγωμένο
κι εγώ, μ’ ένα μυαλό τρελό, χαμένο, σχεδόν χαμένο.

Ποιος φοβάται το θάνατο αυτές τις μαύρες ώρες,
ποιος φοβάται το άδη, χίλιες φορές σκοτάδι,
ποιος φοβάται το θάνατο σαν φύγει ο άνθρωπός σου,
ποιος φοβάται το θάνατο όταν χαθεί το φως σου.