Μικρέ Αϊλάν.
Τα τρία αχ τα τρία σου χρόνια ούτε που τα `χες κλείσει καν,
-γαρουφαλάκι πριν ανθίσει- μικρέ Αϊλάν, μικρέ Αϊλάν.

Mέτρησες τρεις φορές το κύμα κι εφτά το μαύρο ουρανό,
τα σύννεφα ήτανε μαχαίρια, τα κύματα ψηλό βουνό.

Μικρέ Αϊλάν, μικρέ Αϊλάν, πόσο τα χρώματα σού πάν'
στα ρουχαλάκια που φοράς και φτερουγάς και φτερουγάς:
το κόκκινο για την ελπίδα το μπλε για τον γλαυκό ουρανό,
είσαι σπαρμένη καταιγίδα εκεί στην άκρη στο γιαλό,
βρέχεις, αστράφτεις και βροντάς και μας πονάς και μας πονάς.

Απ’ τη Μπραζίλια και τις Άνδεις μέχρι τη γη τη Χαναάν,
ο κόσμος κάποτε θ’ αλλάξει μικρέ Αϊλάν, μικρέ Αϊλάν,
θα `χουν δουλειές οι πατεράδες και τα παιδιά ψωμί να φάν’ ,
κι εσύ θα χαίρεσαι εκεί πάνω μικρέ Αϊλάν, μικρέ Αϊλάν !