Της κοινωνίας απόριγμα, άψιλος, αρρωστιάρης,
κακάσκημος, θεόγδυτος και πεινασμένος κάργα,
δίκηα ζητώντας γδίκιωση –σα μαύρος καβαλάρης–
κι από στεριά και θάλασσα τραβώ και φεύγω αλάργα.

Πέρασα χώρες και χωριά ρίχνοντας πέτρα πίσω μου,
Αλί του που στρατοκοπά και φεύγει την καταλαλιά
όλου κόσμου σύσσωμου
Σαν τον πνιμένο πιάνεται απ’ τα λερά του τα μαλλιά.

Μα σ’ ήβρα σένα θεοτικό της άνοιξης λουλούδι
-ω μέρα συ τ’ αξέχαστου για μένα γεγονότου !!!
Σαν το γλυκό σου φίλησα κι αγγέλινο μουσούδι
Λάτρεμα συ του έφσεβου παντοτινού μου ερώτου.

Γιατι δε μείναμ’ έδιετσι μόν’ πέσαμε στα χαμηλά!
Όμοια γαϊδούρια σε χλωρό προσηλιακό γρασίδι.
Ξηγήθηκα με τσέτουλα κι έβαλα χέρι στα ψιλά,
κι απέ γλυκιά μου σ’ έσπασα στο ξύλο με σανίδι.
Ω χωροφυλακίστικο ματσούκι και βρισίδι!!!