Αδιέξοδο,
τόσες νύχτες μοναξιάς ζητούν διέξοδο
και μην κρύβεσαι, σου λείπω, παραδέξου το,
το κενό μου θα `ναι πάντοτε κενό.

Δε θέλω άλλο συνέχεια να αμφιβάλλω
να αναρωτιέμαι, τα λάθη μου να αρνιέμαι
και να μην ξέρω αν θα τα καταφέρω
δίχως εσένα να ζω.

Γύρνα σε μένα και μην ακούς κανένα,
δυο λέξεις φτάνουν τη διαφορά να κάνουν
κι ό,τι κι αν πούμε, μόνο μαζί θα βγούμε
απ’ το αδιέξοδο αυτό.

Αδιέξοδο,
κι αν στα δύσκολα εσύ διάλεξες την έξοδο,
το ένστικτό σου δείχνει εμένα, εμπιστέψου το,
δεν ξεφεύγεις απ’ της μοίρας το γραφτό.