Στα όνειρα βαδίζω, μεσημέρι, μ’ άδεια χέρια,
στους δρόμους σου ταΐζω κάποια αθώα περιστέρια,
στην πόλη περπατάω και με μπλε μπογιά στους τοίχους
και γύρω μου τους πόνους ζωγραφίζω με τους στίχους.

Εσύ!

Εσύ είχες τ’ άλλοθί σου σε φαμίλια και καριέρα,
ξόδεψες τη ζωή σου,
εσύ είχες την ψυχή σου στη φαμίλια, στην καριέρα,
ξόδεψες τη ζωή σου.

Στις νύχτες του χειμώνα με παντόφλες αχθοφόρος,
σε ξένη λεγεώνα, του σπιτιού σου μισθοφόρος,
στων άλλων τις ελπίδες, πάντα γύριζες την πλάτη
και της ζωής τα ανέκδοτα δεν πρόσεξες, δεν είδες.

Εσύ!

Εού είχες τα άλλοθί σου σε φαμίλια και καριέρα,
ξόδεψες τη ζωή σου,
εσύ είχες την ψυχή σου στη φαμίλια, στην καριέρα,
χάθηκε η ζωή σου.

Εσύ!
Χάθηκε η ζωή σου.
Εσύ!
Χάθηκες στη ζωή σου...