Μια μάνα, μια πελλή μάνα, μια πελλοκαταρούσα,
τον γυιον της εν που τίμαζεν το Σάβατον το δείλις.
«Δκιώγνεις με, μάνα, δκιώγνεις με, τζι’ εγιώ, μη θέλω, φεύκω,
να πάω κάτω στον γιαλόν, κουρβέτταν, με καράβιν.
Νά `ρτη μέρα τ΄Άϊ Γιωρκού, να πας στον Άϊ Γιώρκην,
να δης τους νιους, να δης τες νιες στους σκάμνους καθισμένους,
τζι’ εμέν να δης τον σκάμνον μου μαύρον σκοτεινιασμένον.
Τότε να τρέξης στον γιαλόν με τα μαλλιά στα σσέρκα,
τζιαι τους αναύτες να ρωτάς αν εί(δ)ασιν τον γυιον σου».
Τζι’ ήρτεν μέρα τ’ Άϊ Γιωρκού, τζιαι πα στον Άϊ Γιώρκην,
θωρεί τους νιους, θωρεί τες νιες στους σκάμνους καθισμένους,
τζείνου θωρεί τον σκάμνον του μαύρον, σκοτεινιασμένον.
Τότε τζιαι τρέσσει στον γιαλόν με τα μαλλιά στα σσέρκα
τζιαι τους αναύτες αρωτά αν εί(δ)ασιν τον γυιον της.
«Εψές βραδκειάν τον εί(δ)αμεν στης Μπαρμπαρκάς τα μέρη.
Είσσεν τον άμμον πάμπλωμαν, την θάλασσαν κρεβάτιν,
τζιαι δκυο τσσακκάλια του γιαλού είσεν προσσέφαλόν του.
Μαύρα πουλλιά τον τρώασιν, τζι’ άσπρα τον τζυνηούσαν
τζι’ έναν πουλλίν, γρουσόν πουλλίν, που τζι’ άξω εν που `θώρεν».
«Έλα τζι’ εσού γρουσόν πουλλίν να φας που το κριάς μου,
να κάμης πήχυν το φτερόν, γαλάτην σαν κοντάριν,
να γράψω δκυο λόγια χαρτίν, της μάνας μου να πάρης!
Να το δκιαβάζ’ η μάνα μου, να κλαί’ η αδερφή μου,
να το δκιαβάζ’ η αδερφή, να κλαί’ η προφετή* μου,
τζι’ αν το δκιαβάζ’ η προφετή, να κλαι’ ούλος ο κόσμος».