Ω! ωωω... Ο καμηλάρης ο φτωχός
με σπέρνει να θερίζει.
Ω! ωωω... Μόνον τον κάμηλον κρατεί
Αχ! τζιαι τα χωρκά γυρίζει.
Μόνον τον κάμηλον κρατεί
τζιαι τα χωρκά γυρίζει.
Τζ’ αλοίνομον, τζ΄αλοίνονον
για νά΄σσιεις τζιύρην πρό(γ)ονον.

Καμηλαρού, καμηλαρού, κόρη του καμηλάρη
ως πων τ΄αμμάδκια μ΄αννοικτά πκοιος άλλος να σε πάρη.
Εσού ΄σαι κόρη τζι΄άλλη μια
φανάριν μεσ’ στην γειτονιάν.
Ν’ άμουν ο καμηλάρης σου, ν΄άμουν ο τεβετζής σου
να σσύβκω που τον κάμηλον να πέρνω το φιλί σου.
Έλα να πάμεν Αθηνά
στο σσώσπιτον πων σκοτεινά
έλα εσούνι τζ΄άλλη μια.

Aπαγγελία: Καλλίνικος Χ'’ Συμεού
Λευκόνοικον, 1929