Κρατιέσαι από το σώμα μου
σαν τα λειψά συντρίμμια
που αρπάζεται ο ναυαγός
Εσύ να μάχεσαι τον χρόνο
κι εγώ
να ξαποσταίνω στο βυθό.

Εκεί στο σκοτεινό υπόγειο
δε συμβαίνουν παραμύθια.
Κανείς δε σώζει το κορίτσι.
κανείς δε σώζεται απ’ την αγάπη
Μόνο μουλιάζει ως τα κόκαλα
τρέφοντας το σαράκι.

Το τέλος ήρθε αθόρυβα
σαν να φοβότανε
μήπως το αντιληφθούμε
κι απ’ έξω το κλειδώσουμε.
Το τέλος είναι ύπουλο
Μόνο η αρχή κορδώνεται
μες στην αφέλειά της.