Τίποτα δε με φοβίζει
το σώμα μου
εμπόδιο στο δρόμο του ποταμού
η ψυχή αναζητά την ηρεμη κοίτη.
Μακριά, αστέρια λάμπουν
σ’ ένα σύμπαν λευκό
θάλασσες που φορτώνονται την καταιγίδα.
Τεντώνω το βλέμμα
και σημαδεύω την απεραντοσύνη.
Είσαι συ
ξέρεις τη δύναμή μου
στο ναι και στο όχι
γνωρίζεις πως είσαι ο εαυτός μου.
Τότε με νιώθεις
καθώς την ανάσα μου ακούς.
Αντιστέκομαι
στο παράλογο
στην εξάρτηση
το θέλω και
το μπορώ.