Για σένα ανοίχτηκα, στιγμή δε φοβήθηκα
να σού δώσω αγάπη, αλήθεια, ψυχή,
δεν ξέρω τι άλλαξε μια μέρα που χάραξε,
όλα γίνανε σκόνη, στην καρδιά μου σιωπή.

Θα μού λείψεις, μα δε θα τρομάξω, δε θα χαθώ,
θα μού λείψεις, θα βρίσω, θα κλαψω μα άκρη θα βρω.

Γιατί η ζωή συνεχίζεται κι ας τα `χω χαμένα,
η ζωή συνεχίζεται χωρίς εσένα,
να να να να να να χωρίς εσένα,
να να να να να να χωρίς εσένα.

Μαζί θα γεράσουμε, στο τέλος θα φτάσουμε,
έτσι μού `λεγες τότε, προτού να χαθείς,
δεν ξέρω τι έγινε και τ’ όνειρο έμεινε,
σ’ ένα έργο κομμένο βουβός θεατής.

Θα μού λείψεις, μα δε θα τρομάξω, δε θα χαθώ,
θα μού λείψεις, θα βρίσω, θα κλαψω μα άκρη θα βρω.

Γιατί η ζωή συνεχίζεται κι ας τα `χω χαμένα,
η ζωή συνεχίζεται χωρίς εσένα,
να να να να να να χωρίς εσένα,
να να να να να να χωρίς εσένα.