Λέει ο στιχουργός ότι...

Σε μια πλατεία των Αθηνών,
δεν ονομάζει πλατεία, δηλαδή δεν λέει όνομα,
αλλά λέει `κει μαζεύεται όλος ο καλός ο κόσμος.
Κι έχει ζαχαροπλαστεία, διάφορα, μπαρ και τέτοια,
που αυτός ο... ένας νεαρός κάθεται σ’ ένα τραπεζάκι
ολομόναχος, στεναχωρημένος, πικραμένος...

Είν’ ανεμοδαρμένος, βραχοχτυπημένος και πολλά άλλα σε -ένος
και έχει και μέγα άνεμον εις την κοιλιακήΝ χώρα
κι όπως είναι έτσι, σκεφτικός και στεναχωρημένος
βλέπει απέναντι σ’ ένα τραπεζάκι, ένα ολομόναχο αναπτήρα.

Του ρίχνει λοξές ματιές. Ο αναπτήρας όχι.
Του χαμογελάει. Ο αναπτήρας όχι.
Σηκώνεται τον πλησιάζει, λέει:
- Είμαι κύριος καθως πρέπει.
Ο αναπτήρας (Ronson)...

Σαν τρελός τρέχει στους δρόμους
φτάνει Αλγέρι, φτάνει Κίνα.
Την ντροπή σέρνει στους ώμους
και στα χέρια του την πείνα.

Αχ, ζωή, και να σου είχα
τον δικό σου αναπτήρα
και να άναβα φωτιές
στον ανθρώπων τις καρδιές

Απ’ τη Μπιάφρα, στο Αμμάν,
στη Χιλή, στο Βιετνάμ,
Έλληνες, Σενεγαλέζοι,
όλοι μας σ’ ένα τραπέζι.

Δίχως σύνορα, παπάδες,
δολοφόνους και προστάτες,
αρχηγούς και δολιχούς
με προδότες βολικούς
με πληγές ωκεανούς.
Δίχως, αδερφέ μου, δίχως
της υποκρισίας ίχνος.

Αχ, ζωή, και να σου είχα
τον δικό σου αναπτήρα
και να άναβα φωτιές
στον ανθρώπων τις καρδιές