Πόσο σ’ αγαπώ, τζιβαέρι μου,
άσπρο κορδελόκι θα κλέψω
για να δέσω το καλοκαίρι μου
και χαντρούλες να σ’ το φιλέψω.

Στην αυλή ξεραίνονται σύκα,
η βανίλια δεν έχει γλύκα,
στείλε το δικό σου οερμπέτι
με τον πιο πιστό υπηρέτη σου.

Απ’ το κεντητό πασουμάκι σου
βγαϊνει η αχτίδα το βράδυ
και πάνω στο ροζ το νυχάκι σου,
κάνει βόλτες μέσ’ στο σκοτόδι.

Νύχτες δίχως ύπνο τις νιώθω,
μέρες με γεμίζουνε πόθο
και ο ναργιλές δε σε φτάνει
να σε φέρει ως το ντιβάνι μου.

Με το φιλντισένιο καράβι μου,
φτάνω στο μικρό σου λιμάνι
και σ’ ανοζητάνε οι σκλάβοι μου
και τού λιμανιού οι ζητιάνοι.

Τους πληρώνω όλους με γρόσσια
και τους εξορκίζω στα όσια
να σε βρουν πού είσαι κρυμμένη,
γλυκό · πικρό · αγαπημένη μου.

Πόσο σ’ αγαπώ, τζιβοέρι μου,
άσπρο κορδελόκι θα κλέψω
για να δέσω το καλοκαίρι μου
και χαντρούλες να σ’ το φιλέψω.

Πόσο σ’ αγαπώ, τζιβοέρι μου...
Πόσο σ’ αγαπώ, τζιβοέρι μου...