Έρχετ’ η μέρα, φεύγει ο ήλιος
σαν τρομαγμένα πουλιά
τα όνειρά μου φεύγουνε πάλι
απ’ τση σκέψης τα κελιά
τα όνειρά μου σβήνουνε πάλι
σαν τρεμάμενα κεριά

Άμοιρο κύμα, αχ πως σε δέρνει
χαράκι στην ακρογιαλιά
πέρδικα όσο `λειπες στα ξένα
σου χαλάσαν τη φωλιά
γέρο που σε μια μικρή ταβέρνα
σιγοπίνεις τα παλιά

Του φθινοπώρου δεντρί θλιμμένο
στο έρημο βλέμμα του βουνού
ανεμοζάλη μες στο ταξίδι
του μεγάλου γυρισμού
αθιβολές μέσα στη νύχτα
μου ταράζουνε το νου