Σ’ ένα κόσμο δικό μου
σκαλωμένος και μόνος
σαν το στρείδι κλεισμένος
με ξεχνούσε κι ο χρόνος.
Κουρασμένες παρέες, βιαστικές καληνύχτες
αγκαλιές φευγαλέες, πήγαινε έλα κομήτες.

Μα το πρώτο σου βλέμμα
ένας γυάλινος θόλος
με τυλίγει σα δέρμα
και συντρίβομαι όλος.
Δυο που έγιναν ένα, αδιαίρετο σώμα
ίδια σάρκα και αίμα, ίδια ανάσα στο στόμα.

Πήγαινε με όπου θες
μακριά απ’ το σκοτάδι
άναψε μου φωτιές
κάνε στάχτη τον Άδη.
Πήγαινε με όπου θες σα χαμένο υπνοβάτη
ξέγραψε μου το χθες μάθε μου την αγάπη.

Δε σου λέω παραμύθια
κάποια μέρα τυχαία
θα σου κάψει τα στήθια
μια στιγμούλα μοιραία.
Μια στιγμή που θα διώξει, τη μεγάλη σου θλίψη
κι η καρδιά σου θα νιώσει, όσα της έχουν λείψει.