Οι χωριανοί μου ζούνε μοναχοί
και μυρωδιές δε βγάζει τούτη η γη.
Πατάω κι εγώ μια μέρα ένα βασιλικό
κι οι μυρωδιές ξυπνάνε όλο το χωριό.
Ωχ, και στη Πλατεία έχουνε γιορτή,
η τελευταία τ’ άρρωστου πνοή.
Βαστάζουν τη χαρά τους μα δε θα φανεί
για όσα δε κάναν θέλουν άλλη μια ζωή.
Κι η αρχοντοπούλα τέρατα θα ιδεί
κι άμα ξυπνήσει πλέκει μοναχή.
Στη γειτονιά θα πει πως πάει να βρει νερό,
μα η Φροσούλα ψέλνει Κόκκινο Σκοπό.