Τώρα ταξιδεύεις χωρίς φόβο
δικαιωμένη ως τις άκρες των νυχιών σου
περιφέροντας την αιθέρια λάσπη σου
το άρωμα των ζαχαρωμένων σπονδύλων σου
και τη φωταγωγία της γλώσσας σου
στο χωρίς τέλος ξεκίνημα
όλων των πιθανοτήτων.
Σε ζηλεύω.
Σε λυπάμαι.
Σε αγνοώ.
Σκύβεις πάνω από το λεκέ της ανυπαρξίας σου
θρηνώντας που δεν είσαι περισσότερο νεκρή.