Είσαι πολύ μακριά για να σου ταχυδρομώ χαμόγελα.
Θα μπαγιατέψουν τόσες μέρες εκτός στόματος.
Ακροβατείς πάντως υπέροχα
στο τεντωμένο σκοινί της αδιαφορίας σου.
Άραγε με προσπέρασες;
Με ξεπέρασες;
Εγώ πάντως εδώ και καιρό προσπαθώ να σε διαπεράσω.
Κάνω επέμβαση με ολική αφύπνιση.
Ριζική ψυχεκτομή για αφαίρεση ερωτικών καρκινωμάτων.
Κι όταν αναρρώσω, θα βελτιώσω τις επιδόσεις μου
στο άλμα εις φυγήν.
Θα βαλθώ να σε νικήσω
αν και υπήρξες ολυμπιονίκης του είδους.
Έφευγες πάντα πρώτη.
Πώς μπορείς και καταβροχθίζεις τις μέρες
δίχως να μου κρατάς μια μπουκιά;
Σε ποιες απάνεμες νότες απαγκιάζεις τη σκέψη σου;
Θυμάμαι ότι ο λόγος εκκρεμούσε πάντα στα χείλη σου.
Γι’ αυτό διόριζες συνηγόρους σου άλλους
πλαστογραφημένες μελωδίες, ύποπτα καρδιοχτυπήματα τηλεφώνου
κι ένα βλέμμα πάντα σιβυλλικό, σαν καταφατικό όχι.
Ποτέ δεν κατάφερα να σε διαβάσω μέχρι τέλους.
Και κάθε που έλεγα να σ’ αφήσω απ’ τα χέρια μου
κολλούσε η προσδοκία μου
στον πολλά υποσχόμενο τίτλο σου, έρως θαυματοποιός.
Και γύριζα πάλι στο βαθυστόχαστο πρόλογό σου
με τις λίγες προοικονομίες ρηχού.
Τουλάχιστον κοντά σου έμαθα να διαβάζω προσεκτικότερα.