Χραπ, χρουπ, γκαπ, γκουπ βαρούν σβερκιές
αθόρυβες και μυστικές
του συνειδότου οι τύψες,
και σου τσακίζονται οι αρμοί,
για κειό το λάθος σου, κορμί...
μ’ αυτές τις λάγνες δίψες.

Μα συ μυαλό, στραβό μυαλό
που’ χες το νου, περικαλώ;
πώς σφάλιξες το μάτι;
τη σάρκα βλέποντας, σκυφτή
φλογώδικη, πυρή, καυτή
στ’ οργιώδικο κρεβάτι;

Λόγιαξε με τα κρίματα
της πονεμένης σου ψυχής
πιάσε καλά τα πόστα
και νιώσε τους τραχιούς θανάτους,
κι απέ τα συναιστήματα
-μεταγνοιωμέ της ταραχής.
Διηγήσου τα με ποίματα
και του Τριβόλου δόστα
να βρούνε κι άλλοι το μπελά τους.