Μου συστήθηκες όνειρο
κι εγώ είχα απορήσει.
Τι σκέτο; Χωρίς κάποιο επίθετο;
Ξέρεις πόσα όνειρα
φλερτάραν ξυπνήματά μου
αφήνοντας πάνω στα χείλη μου
ανώνυμες καληνύχτες;
Πώς να σε βρω στη χάση σου;
Να ήσουν φεγγάρι
θα καρτερούσα τη φέξη σου.
Δε γίνεται, θα σου δώσω επίθετο.
Μήπως να σε πω δικό μου;
Όμως δικό μου είναι και το δάκρυ.
Φοβάμαι μη σας μπερδέψω
με τέτοια συνωνυμία.
Άσε που από αυτή τη συγγένεια
μπορεί να προκύψει
τέκνο εφιάλτης.
Να σε πω αιώνιο;
Θα θυμώσει το χάος
που του κλέβεις τον τίτλο.
Καλύτερα να σε πω αληθινό
γιατί ακόμα κι αν δεν είσαι
τ’ οξύμωρο
στα όνειρα ταιριάζει.