ΛΕΝΕ ΠΟΛΛΟΙ ότι ο Κόσμος γεννήθηκε ανάποδα.
Μ΄αυτό δεν είναι αλήθεια. Όσοι ήταν εκεί είπανε ότι γεννήθηκε κανονικά, με το κεφάλι
κάτω κι όχι με τα πόδια απάνω. Η μάνα του Κόσμου ήταν μια φοβερή,
μια Μέγαιρα με τριχωτό κεφάλι, με νύχια και με δόντια σουβλερά σαν
βελόνες. Αλλά ο Κόσμος ήταν όμορφος -ωραίος από την πρώτη
στιγμή και τον καμάρωσε πρώτα ο ήλιος, ο θείος του και η σελήνη η
θεία του κι ύστερα όλα τ’ άστρα τ΄ουρανού τα ξαδέρφια του.
Κατόπιν τον καμάρωσαν η θάλασσα και τα βουνά ύστερα τον
καμάρωσαν τα ποτάμια, οι βράχοι, τα δέντρα, οι βροχές, τα σύννεφα.
Όλοι τον καμάρωναν ίσαμε και τ’ άγρια και τα ήμερα θεριά και
τα πουλιά και τα ερπετά και στο βυθό της θάλασσας τα ψάρια. Μόνο
ένας δεν τον καμάρωνε, ο Πατέρας του. Αυτός ήταν ζηλιάρης και
φθονερός και λεγόταν Άβυσσος. Ήρθε μια μέρα στη μάνα του και
προσπάθησε να ρίξει τον Κόσμο κάτω από ΄να μεγάλο γκρεμνό που
του άνοιξε μπροστά του. Μα οι άγγελοι δώσανε στον Κόσμο φτερά και
πέταξε. Και οι δαίμονες ακόμα τον μακάριζαν καθώς πετούσε. Τότες
για να εκδικηθεί ο Άβυσσος πήγε κι έκανε τρία άλλα παιδιά με τη
Μέγαιρα τη μάνα του - έκανε το Χρόνο, τη Φθορά και το Κενό. Από
τότες οι τρεις αυτοί συναγωνίζονται ποιος θα καταλύσει πρώτο σ τον
ωραίο Κόσμο- που για μια στιγμή τον έχουμε κι ύστερα τον χάνουμε
όλα εμείς τα πλάσματα της Στιγμής που μας τρώει η Φθορά μετα από
λίγα Χρόνια και ξαναγυρίζουμε στο Κενό.