Τ’ αστέρια έχω πάψει να τηράω
κεριά σβησμένα στην πνοή του ανέμου
κι αφ’ τις πληγές τρελός που σπαρταράω
σ’ εσέ για λίγο φως πέφτω, Θεέ μου.

Φωτιά, που τους αιώνες σπίθες βγάνεις
ο νους που δε σε νιώθει μα η καρδιά μου,
νύχτα και μέρα ολόγυρα που φκιάνεις
και ξαγρύπνια μες στα σωθικά μου.
Με βλέπεις; Σ’ εσέ έρχομαι σαν γιος σου

ζητώ κληρονομιά την ευτυχία
από το ακατάλυτο το βιός σου.
Που πήρα εντός μου κάτι από σένα
στέκω γι’ αυτό με μι’ άγρια ησυχία
σκληρός σ’ εσέ, όπως εσύ σε μένα!
σκληρός σ’ ες έ, όπως εσύ σε μένα!