Θυμάσαι πόσο έτρεμαν τα χείλη
σαν έπλεγαν στην άγια αναπνοή σου
κι η ψυχή σαν λιπόφωτο καντήλι
μες στο ναό επάλαιε της μορφής σου;

Που η λαλιά τόσο σιγά εμηνούσε
κομμένα τα εντός μου και το χέρι
στο χέρι σου αράθυμο αν γλιστρούσε
στον ουρανό λες γλίστρα’ έν’ αστέρι.
Την πρώτη αγάπη που `παμε ένα δείλι

μα δε θυμάμαι πώς, ω λευκοφόρα,
κι εδάκρυσε το μάτι και το χείλι
κι ύστερα μια στιγμή σαν ένας αιώνας
το πρώτο μου φιλί πήρες, μα τώρα
δε μ’ αρκεί των χειλιών μας ο αρραβώνας!