Νύχτωνε
κι ήμουν τόσο μοναχός

που νόμιζα πως ο Θεός
πλησιάζει.

Ακοίμητος στα στήθη μου
καημός

ο καταποντισμός
του παραδείσου.

Ξάφνου
φωτίζει μέσα μου ο νεκρός

τον σκοτεινό ουρανό
του μέλλοντός μου.

Σα να `χει κι άλλα βηματα ο καιρός

σα να `χει κι άλλα σκαλοπάτια ο τάφος.

Ψυχή μου
σκοτεινή καταπακτή

μυστηριώδης σηραγγα
του αγνώστου.

Στη μοναξιά των λέξεων
κατοικώ

στην έρημο των στίχων
ασκητεύω.