Είμαστε εδώ
χωρίς να είμαστε.
Αναπνέουμε,
περπατάμε,
μισούμε,
αγαπάμε,
αγοράζουμε,
πουλάμε,
μόνο και μόνο
για να δικαιολογούμε
την απουσία μας
πώς μπορεί να ονομάζεται
ένας κόσμος
φτιαγμένος από σκιές
ανύπαρκτων σωμάτων.
Οι καθρέφτες αποτυπώνουν
εντυπώσεις δυνατών ψευδαισθήσεων πόνου.
Είμαστε όλοι
ασθενικά αιμορραγούντα φαντάσματα,
μάταια προσπαθούμε ν’ αφήσουμε τα χνάρια μας
για την εποχή των πραγμάτων
που θα ακολουθήσει
τη δικιά μας εποχή των σκιών.