Παρατημένα σπίτια συντηρώ

δωμάτια πεθαμένων
συγυρίζω.

Πόσα ναυάγια μέσα μου χωρούν;

Πόσους νεκρούς η ανάσα μου
λικνίζει;

Ο θάνατος
ο πιο
πυκνός
καπνός

ο θάνατος
ο κλίβανος των μύθων.

Αιώνες λήθης
στρώματα σιωπής

από τη μια στην άλλη εντάφια μήτρα.

Γιατί λευκοφορούν οι κερασιές

και φόρεσε ο νεκρός
τα γιορτινά του;

Άνοιξη
και τα χώματα σκιρτούν

άνοιξη και τα σώματα
θυμούνται.