Ποια να `ναι, Λαέ μου, η πιο μεγάλη τώρα
η χρεία σου, να βαλτώ να τη βοηθήσω
η πιο βαθιά σου αλήθεια, η άμοιαστη ώρα,
που μες σε αστήθι καίει παλικαρίσο;

να σταματήσω τη άξαφνα αστροθώρα
στο βλέμμα σου ομπροστά, τ’ άτρεμο κι ίσο.
Νόμος μοιραίος μαζί σας μεγαλώνει:
πούθε αρχινάει και πού άραγες τελειώνει;
Τα ποτήρια χαρούμενα τριγύρω

καθώς κοιτάω (άλλα γεμάτα, άλλα άδεια!),
ήλιον ογρό βαθιά τους κι όλο μύρο
το κρασί να σαλεύουν, τι σκοτάδια
θολώνουν του προσώπου σας το γύρω!
Και με βιολιά (καημός και χτυποκάρδια!)

η λαλιά σας σπαράζοντας χτυπάει
τη μαύρη τούτη γης, που θα μας φάει!
Και τ’ άλογά σας (μέση δαχτυλίδι!),
που τα σκεπάζει όλο πλουμίδι χράμι,
με την ορά πλεξίδι το πλεξίδι,

φρεσκαλειμμένα νύχια με κατράμι,
έτσι καθένα ως λιάζεται, λεπίδι,
σα βαράτε παλάμη την παλάμη
τινάζονται κι αυτιάζονται με φρένα
ανθρώπινα το θάνατο καθένα.

Και να! πηδάει η κοπέλα, δροσοβόλια
απάνω στο ψηλόανθο το θυμάρι,
με τα μαλλιά κύμ’ αφριστό σε ομπόλια
μεταξοκεντημένη, ίδια φεγγάρι
μέσα σε αχνάδες διάφανες (ω! βόλια στην καρδιά!)

κι όπως πάει βόλτα να πάρει,
της πετάγεται από τον κόρφο κάτω
παλιός σταυρός κι αγιοκωνσταντινάτο.
Όμοια η καρδιά, με τα κινήματά της,
στα χείλια φέρνει πικραμένα βάθη.

Πού ο χρόνος οδηγάει, που πάει μπροστά της,
μια δίψα σκοτεινή την καίει να μάθει!
Με βουτηγμένα στο αίμα τα φτερά της,
του λογισμού μητέρα η λύπη εστάθη,
η λευτερώτρα λύπη, πό’ `χ’ οικίσει

με κρίση και σκοπό την αιώνια Φύση.
Ανάμεσά σου, που ένας κόσμος είσαι,
και τ’ ουρανού, ποιο να `ναι το γεφύρι;
Μη `ναι ο τάφος, που πάντα τυραγνεί σε
σ’ όνειρα, σε δουλειά, σε πανηγύρι

και σ’ έργα καλοσύνης οδηγεί σε;
Τι μάγια το κλεισμένο παραθύρι
και τι φοβέρες κρύβει; που ως ανοίξει,
να ιδείς, δε θα `χεις μάτια, ό,τι σου δείξει.