Συθέμελα συγκλόνισα, έτσι σαν Ποσειδώς αψύς,
της θάλασσας τα κούφια βάθια,
στο ραντεβού πηγαίνοντας μιας Αμφιτρίτης Μελαψής
-ω της αγάπης πάθια!!!

Μ’ είδεν η σκυλομούρα μου που κράταγα την τρίαινα
και τρέμανε στο διάβα μου τα ψάρια,
πανέμορφος ως έρωτας ως πήαινα
και χούμηξες απάνω μου σαν ύαινα
κι έβραζε το κορμί που εγώ θα μίαινα
σα χίλια σαμοβάρια.

Κι ως σε σφουγγάρια ξάπλωσα να ξαποστάσω ζωντανά,
σφουγγίζοντας τον ίδρο μου με δαύτα,
η φλόγα που την έκαιγε σαν αναμμένη νάφτα
απάνω μου την έσπρωξε ξανά.

Και τα κορμιά μπλεχτήκανε με μανιασμένο ανέσασμα,
σα χίλιω χταποδιώ πλοκάμια –
κι ήταν μια ξώφρενη ηδονή και πλέριο κοψομέσιασμα
κι οι ιδρώτες τρέχανε ποτάμια!

Κι απέ σαν ξεκουράστηκαν τα παθιασμένα σώματα
πα σε φυκιώνε μαλακώ χρωματιστά παπλώματα
κι έφυγε η ανεμοζάλη τω σωμάτω,
παιχνίδια ξαναρχίσαμε με μάνητα
κι η λάγνα –σα σουπιά– μου παρακάνει τα
κι ως ήθελε να βρει τον πάτο
φτώμα με ρίχτει κι έρμαιο των κυμάτω.