Η διάγνωση της ιατρού αυτοσυντήρησης
ήταν καταπέλτης.
Κάκωση μνήμης, εξάρθρωση πονεμένων αληθειών
που διεκδικούν το γύψο τους.
Πιθανή θεραπευτική αγωγή, λουτρά εργασίας.
Διάρκεια θεραπείας, μέχρι να θρέψουν οι σπασμένες θύμησες
κι οι ραγισμένες αντάρες.
Μέχρι ν’ αποχτήσει ευκινησία η μνήμη
να γλιστρά απ’ το οδυνηρό στο χαμόγελο
ή τέλος πάντων στο υποφερτό.
Έτσι, συνεπής ασθενής παίρνεις τις δόσεις σου
σε οχτάωρα εργασίας.
και στον ύπνο σου δίνεις παράσταση εργατικότητας
τόσο που ξυπνάς κουρασμένος.
Και τους μήνες τους μετράς μεσημέρια.
Τα χρόνια τα σφυρίζεις πρωινά.
Και φοβάσαι την ξεκούραση
μη σου πετάξει κατάμουτρα τη βεβαίωση της ασθένειάς σου.
Μην υποτροπιάσει η ένταση
και σπάσει το φράγμα της αντοχής σου.
Και φτιάχνεις απ’ τις εργατοώρες δεκανίκια
στηρίγματα της ανάπηρης σκέψης σου.
Και κολλάς ένσημα λησμονιάς στο βιβλιάριο της ζωής σου
περιμένοντας τη σύνταξη να δικαιώσει τους κόπους σου.
Και τότε που σαν ώριμο μήλο
θα περιμένεις να κοπείς από χέρια πρωτόπλαστα
που διψούν να γευτούν δοκιμασμένη νοστιμιά
τότε θα νιώθεις απόρριψη
καθώς στην πρώτη δαγκωματιά θα σε φτύνουν
γιατί σάπισες μέσα σου
απ’ τα νεκρά βογκητά που έμειναν άταφα
απ’ την υγρασία του κλάματος που δε βγήκε ποτέ προς τα έξω.
Τότε θα νιώσεις το ακατάλληλο της θεραπείας σου.