Ολούθ’ ελάτε, ελληνικά διαμάντια!
Απ’ το Μοριά, που πνίγεται στ’ αμπέλια
απ’ τα νησιά, που στο Μοριάν αγνάντια
σειρηνικά αστραποβολάνε γέλια

απ’ των Τεμπών τα βράχη τα γιγάντια
ελάτε απάνω στου βιολιού τα τέλια:
κάθε πολύς σας πόνος, κάθε λίγη
χαρά, στον πάνω αγέρα πάει και σμίγει.
Την πιο καθάρια αχτίδ’ απ’ την ψυχή του

ας φέρει πασανείς στη φούχτα μέσα!
Ας φέρει πασανείς στην προσευκή του,
την πρώτη του και τη στερνή του ανέσα.
Καθώς κατηφοράει, πώς αντηχεί του
η πέτρα αργά όσες λύπες τον πονέσα'!

Όχι θεατές του κόσμου εσείς, εντός μου
κι αντάμα μου, λευτερωτές του Κόσμου!
Καθώς απ’ τους βοριάδες κι απ’ τα πάγη
το κρασί στο σκοτάδι φως ταμιεύει,
η θέλησή μου σε καρδιά εφτασφραγισμένη
καιρό όλη δύναμες χορεύει.
Τη δύναμή σας στάξτε μου κι εράγη!
Ω! νά τη, ανεβρυτή φωτιά που ανέβη
στα χέρια μου σφυρώντας, και στον αέρα
πλατιάν ανάβει έργου τρανού παντιέρα.

Ήρθα πολύ να ειδώ, πολύ ν’ ακούσω!
Όλα, βουνά, πελάη σου, ναν τα κλείσω
σε μια ματιά, κι από `ναν τρύγο πλούσο
δυο λόγια μοναχά να ξεχωρίσω.
Και με σφυρί το πνέμα ναν τα κρούσω

απάνω στην καρδιά σου, και να σκίσω
βουνά, πελάη σου, Γη μου. — Κι ω! Ευτυχία!
τα πιο καλά σου αντίκρισε στοιχεία!