Καρδιά, που τα κοράσια ελαχταρούσες
κι αρκούσε και σε θάμπωνε ο εαυτός σου,
τις πιο καλές σου δύναμες σκορπούσες
στις ηδονές, χαημός καιρού, χαημός σου!

Τώρα μαζί, αν μπορείς, όλες τις Μούσες
ν’ αγκαλιάσεις στο στίχο σου αρματώσου,
και στα νερά της Αρνησιάς βυθίσου
το μέγα Ναι να βγάλεις της ζωής σου!
Της μοναξιάς το Ρήγα ειδές! το γύπα,

πώς βγάνει ζωήν απ’ το λωτό ψοφίμι!
Τις πεθαμένες αμαρτίες σου τρύπα
με μύτη ατσαλωτή, βαριά βολύμι!
Αντάμα σε πολλά σημάδια χτύπα,
κι από τη Λησμονιά την άξια Μνήμη

κι απ’ το χαημένο τον καιρό σου τρύγα
τον Καιρό που θα ζήσει, ω Στίχε Ρήγα!