Ήρθε η μοιραία του χωρισμού στιγμή, γυναίκα αμαρτωλή,
ωραία γυναίκα, κι έμεινα μόνος σαν πρώτα πάλι
στην κάμαρή μας, που άλλοτε λαμπρή η καινούρια ανατολή
το σκοτισμένο ξύπναε νου από του έρωτα τη ζάλη.

Τα χέρια εδώσαμε σφιχτά, σα δυο καλοί φίλοι παλιοί,
παίρνοντας ο καθένας κι από έναν άλλο δρόμο.
Ωραία γυναίκα, ο νους μου την παλιά ζωή σου αναπολεί
και για τη νέα σου τύχη αναριγεί με φρίκης τρόμο.