Η σπατάλη μιας άσκοπης μέρας στα υψώματα
η περιπλάνηση χωρίς συντρόφους μέσα στα σύδεντρα
ο κόλπος, ο ήλιος ανάμεσα, όλο αφροσύνη.
Τα χρόνια με σπρώχνουν αθέλητα πάνω στη θάλασσα
βλέπω τον ουρανό ξεκάθαρο χωρίς προπετάσματα
τις παιδουπόλεις απάτητες, χωρίς πεζοδρόμια τη γη.

Τι ελευθερία καθώς η φωνή μου ραντίζει.