Πριχού ν’ αγγίσω του Αγαθού τη ρίζα,
πριχού η καρδιά γευτεί τ’ άγιο σου χώμα,
πάθη παλιά, παλαιά που την ορίζα,
βαθιά τα ξεβοτάνισα και σώμα

αχαμνό, κεφαλή με χαίτη γκρίζα,
τα χέρια μέσα κι έξω, και το στόμα,
τα `λουσα με κρασί και με μπαχάρια
και σου τα δίνω, ως έπρεπε, καθάρια.
Μ’ αλί! τώρα που ζύγωσα, ένα μάτι

ταχύ μέσα στο πλεούμενο δοξεύω
πού οι θησαυροί, που σου `φερνα, οι φλογάτοι;
πού της ψυχής τ’ ασάλευτα "Πιστεύω";
Έλεα πως θα σε ξάφνιζα με κάτι
αναπάντεχα ωραίο, και σημαδεύω

να `μαι γυμνός, να `σαι γυμνή, ω Ελλάδα,
φτωχή σαν τ’ ουρανού τη γαλανάδα.
Έτσι αδειανός στην αχτιδόβολη άμμο
της μιας στιγμής λαφροπατάω τα κρίνα,
Νά `με!, χωρίς πιθέματα στο γάμο

και ρεγάλα χωρίς. Αλλά μια σφήνα
γλυκό ψωμί θα διακονέψω χαμο-
συρτός και μια γουλιά πικρή ρετσίνα
μ’ ό,τι γενναίο το στίχο μου γεμίστε,
διπλό θα σας το δώσει, αν το ζητήστε.

Οπίσω μου λυθήκανε τα ξύλα
του καραβιού, και τ’ όνειρον ελύθη!
Απάνω στα νερά μια ανατριχίλα
κι ένας καπνός μυριστικός εχύθη.
Με δίχως γυρισμό σε σας μ’ εκύλα

η νύχτα, οϊμέ! Τα σκοτεινά μου στήθη
ζητάνε από τα σας αλήθεια κι ό,τι
κομματιαστό δεχτούν, θα γίνει ολότη.
Καλά για να σε νιώσω — ω! να ριζώσω
σε σένα, γη μου, όλης της Γης αφάλι!

Σταυρανοιμένα χέρια να σε ζωσω
στην ανεχόρταγή μου την αγκάλη!
Ερωτικά, σαν κόρφο, να δαγκώσω
το χώμα σου να γίνω χώμα πάλι,
και νους βαθιά χωστός να μελετήσει

τη Θέληση, που κλει βαθιά σου η Φύση.