Έλα στη βρύση να σε πάγω,
των ρόδων οπού στάζει το αίμα,
που ζωγραφεί και ζαχαρώνει
τα χείλη που δεν είπαν ψέμα,

να πίνεις και να βλέπω πλιο άσπρη
να γίνεται η καλή καρδιά σου
και να τινάζουν τα φτερά τους
οι πεταλούδες στα μαλλιά σου,
οπού την κάθε τρίχα η τέχνη

κόρδα της κάνοντας θα ψάλλει
την Αθωότη και σε μένα
κάτι απ’ τη δόξα σου θα βάλει!