Στ’ αλύγιστά σου στήθη, οπού κανένα
μολυσμού δεν τα νότισε τ’ αγέρι,
που τα βλέπει κι ακούει ωριμασμένα
ο καθρέφτης σου μόνο και το χέρι,

της παρθενιάς τα νέφη να χωρίσω!
με δύναμη χίλιων χαλκών ασπίδων
απονήρευτος δράκος να φρουρήσω
τα μήλα τα χρυσά των Εσπερίδων!
Ω! Κι όταν σκουλαρίκια το Φεγγάρι

κρεμά του μοσκαναθρεμμένου θύμου
στα δέντρα κυνηγώντας κάποια Χάρη,
να σέρνουμαι!... χωρίς να σου μιλάνε
τα χείλη μου, όπου θα `τρεμε η ψυχή μου,
λευκά την παρθενιά σου να φιλάνε!