Αγάπη, τρισαγάπη μου, η κορφή σου
δεμάτι από τον Ήλιο θερισμένο
—φοβούμαι τη χιλιόχαρη πνοή σου,
μη σε σκορπίσει νέφος αναμμένο!—

ω! Πρόβαλε απ’ τη θύρα της αυλής σου
και με της νυχτοπλήμμυρας πλεγμένο
τους ίσκιους άλλον ίσκιο διε αντικρύ σου
στο κρύο ερημοκλήσι μπρος γειρμένο
και διε τις μαργαρίτες, που πεθαίνουν,

απ’ των ματιών του το θολό λυχνάρι
νεκρώσιμες σταλαματιές που ραίνουν
κι ενώ του σπάνε οι κόρδες των κροτάφων,
τραγούδια ερωτικά με το φεγγάρι
γράφει πάνου στα μάρμαρα των τάφων!