Ογρό `ναι υπόγειο μου η καρδιά και που πασκίζει να’ μπει
δε θα’ βρει τα προσηλιακά της άνοιξης απάγγια
δε θα’ βρει του καλοκαιριού πυρπολημένα θάμπη
μόν’ θα’ βρει μούχλας μυρωδιά κι αράχνες και σφαλάγγια.

στίχοι μου εσείς που σέρνεστε πα στο χαρτί σα φίδια
κι είναι σας ένας σπόνδυλος καθένα σας ψηφί
στο ρέπιο μέσα της καρδιάς, στα μαύρ’ αποκαΐδια,
-όμοια σκουλήκια- μπόλικη θε να’ βρετε θροφή.

Σέποντας κείθ’ αιστήματα θαμένα μες σε στάχτη
παλιές αγάπες κρέμουνται στου ρέπιου τα τοιχιά...
–ερμητικά στον ξώκοσμο η πόρτα της εφράχτη
κι είναι κλειστή τώρα η καρδιά και θρέφει τα στοιχιά.

Φώσι του Γήλιου δε χωρά `χτιδοβολιά δεν μπαίνει
στην κατακόμβη την ογρή την κοίτη τω λειψάνω
π’ αφήσαν τόσα αιστήματα κι ερώτοι `ποθαμμένοι
κι οι τάφοι δίχως όνομα στην πλάκα τους απάνω.