Σαράντα μέρες πολεμά ο Μωχαμέτ να πάρει
την Πόλη τη μεγάλη.
Σαράντα μέρες έκαμεν ο `γούμενος το ψάρι
στα χείλη του να βάλει.

Απ’ τες σαράντα κι ύστερα, πεθύμησε να φάγει
τηγανισμένο ψάρι.
–Αν μας φυλάγ’ η Παναγιά καθώς μας `εφυλάγει,
την Πόλη ποιος θα πάρει;

Ρίχτει τα δίχτυα στον γιαλό, τρία ψαράκια πιάνει,
–Θεός να τα βλογήσει!
το λάδι βάλλει στην φωτιά μες στ’ αργυρό τηγάνι,
για να τα τηγανίσει.

Τα τηγανίζ’ από τη μια, και πά’ να τα γυρίσει
κι από το άλλο μέρος.
Ο παραγιός του βιαστικά πετά να του μιλήσει,
και τα `χασεν ο γέρος!

–Μην τηγανίζεις, γέροντα, και μόσχισε το ψάρι
στην Πόλη τη μεγάλη!
Την Πόλη την εξακουστή οι τούρκοι έχουν πάρει,
μας κόβουν το κεφάλι!

–Στην Πόλη τούρκου δεν πατούν κι Αγαρηνού ποδάρια!
Με φαίνεται σαν ψεύμα!
Μ’ αν είν’ αλήθεια το κακό, να σηκωθούν τα ψάρια
να πέσουν μες στο ρεύμα!

Ακόμ’ ο λόγος βάσταγε, τα ψάρι απ’ το τηγάνι,
την μια μεριά ψημένα,
πηδήξανε κι επέσανε στης λίμνης την λεκάνη,
γερά, ζωντανεμένα.

Ακόμ’ ως τώρα πλέουνε, κόκκιν’ από το μέρος,
όπου τα είχε ψήσει.
Φυλάγουν το Βυζάντιο ν’ αναστηθεί κι ο γέρος
να τ’ αποτηγανίσει.